Twórczość Juliana Józefa Antoniszczaka analizowano dotąd w wąskim kontekście animacji bezkamerowej, skupiając się na rozstrzygnięciach formalnych i zagadnieniach technicznych. Rausz kinetyczny Ewy Borysiewicz wpisuje dorobek artysty w zupełnie nowe ramy teoretyczne, w których drobiazgowa rekonstrukcja metody twórczej Antonisza jest jedynie punktem wyjścia do dalszych rozważań.

Odnosząc się zarówno do tradycji kina non-camerowego, jak i ustaleń współczesnych teoretyków kultury (Todd McGowan, Jacques Rancière), Borysiewicz rozpoznaje twórczość Antonisza jako głęboko i świadomie polityczną. W tym ujęciu non-camera jest narzędziem kontestacji, środkiem kwestionującym zasady widzialności i niewidzialności narzucone przez komunistyczne władze. „Celem Antonisza – pisze autorka – stało się rozbicie reguły pozoru i ujawnienie istnienia fałszywej wspólnoty poprzez artystyczną aktywizację wyobcowanego widza i zaoferowanie mu możliwości przeobrażenia życia codziennego. Zamierzone przez artystę upowszechnienie animacji bezkamerowej oznaczałoby nie tylko renesans kina w jego esencjalnej formie, ale również odrodzenie intymnej, cielesnej więzi między dziełem a publiką”. W pejzażu artystycznym Polski lat 70. i 80. ubiegłego wieku byłaby to iście rewolucyjna idea.

Ewa Borysiewicz (ur. 1985) – absolwentka historii sztuki na Uniwersytecie Warszawskim, członkini zespołu kuratorskiego pod kierunkiem Andy Rottenberg pracującego nad wystawą „Obok. Polska – Niemcy. 1000 lat historii w sztuce” (Martin-Gropius-Bau, 2011), współkuratorka wystawy „Kilka praktycznych sposobów na przedłużenie sobie życia” (Zachęta – Narodowa Galeria Sztuki, 2013). Pracuje w Instytucie Adama Mickiewicza.

Szczegóły wydania:

forma wydania: książka

wydawnictwo: Stowarzyszenie 40000 Malarzy

miejsce wydania: Warszawa 2013

ilość stron: 173

oprawa: miękka

ISBN 978-83-936015-0-9